Na Flopje, mijn Siamese poes die mijn kindertijd kleurde, kwam Floris. Ook hij wandelde als het ware vanzelf ons leven binnen. Bij ons thuis zochten we eigenlijk nooit actief naar dieren. We schreven ons niet in voor pups of kochten zelden bewust een dier. Ze kwamen gewoon. Alsof ze wisten dat ze bij ons welkom waren. En gelukkig waren mijn moeder en stiefvader daar altijd volledig in mee – ons huis was een plek vol leven, met altijd wel dieren om ons heen.
Floris was een kleine hond met een groot hart. Slim, aanhankelijk en ongelooflijk trouw. Hij kende links en rechts als hij naast de fiets rende, liep los zonder problemen en ging mee op bezoek of naar een feestje. Hij luisterde zó goed dat mensen vaak pas merkten dat wij een hond bij ons hadden als we weer vertrokken. Floris hoorde bij het gezin. Waar wij gingen, ging hij.
Hij sliep op de slaapkamer van mijn ouders, direct naast die van mij. En hoewel hij geen kat was, was hij een geweldige muizenvanger. We woonden vrij en het kwam geregeld voor dat er ’s nachts een muis door het huis piepte. Dan sloop ik zachtjes naar mijn ouders’ kamer, riep Floris, en binnen enkele seconden wist hij precies wat hem te doen stond. Hij was snel, efficiënt, en ik kon daarna rustig weer verder slapen.
Iedereen was dol op hem – behalve mijn opa. Die had helemaal niets met honden en snauwde meestal wat als Floris in de buurt kwam. Ik begreep het niet goed, maar ik wist niet beter. Tot die ene dag. Mijn opa vertelde dat er ratten in zijn schuur zaten. Mijn stiefvader stelde voor om Floris eens zijn werk te laten doen. En Floris? Die hoorde “muizenjacht” en stond al in de startblokken.
Ik zie het nog voor me: hij sprong tussen dozen en planken, vastbesloten. Misschien liet hij zich ook nog wel supporten door onze aanmoedigingen, maar niet veel later kwam hij trots naar buiten met een gigantische rat in zijn bek. Mijn opa stond versteld – hij had nooit gedacht dat dit kleine hondje zoiets kon. Hij begon te lachen, hard en oprecht. Even later kwam hij terug met een stuk worst als beloning. Mijn hart vulde zich met trots. Voor het eerst zag mijn opa wat ik al die tijd al wist: Floris was bijzonder.
Hij is heel oud geworden, onze Floris. Hij was een echte vriend, een ziel met een zachte blik en een scherpe neus. Alle dieren komen ons iets vertellen of brengen. Floris was voor mij een kameraadje. Ik groeide tot mijn 16e op als enig kind en met Floris verzon ik allerlei spelletjes. Ik verklede hem ook als zuster of als prinses. Ik had fantasieverhalen met hem als ik met hem ging wandelen. Floris was zoals ik al zei echt deel van het gezin, en voor mij was hij het kleine broertje.
De magie van Animal Design
Als ik nu kijk naar Floris vanuit Animal Design, vermoed ik dat hij Poort 12 had – de poort van Metamorfose. Dieren met deze poort zoeken verbinding, willen écht contact maken met mensen. Toch was hij ook wel heel zelfstandig, dus een 6e lijn van Individualiteit is ook niet ondenkbaar. Hij had zeker weten Poort 57 Bewustzijn. Deze dieren zijn namelijk heel erg slim. Floris was zo wijs dat het als energietype best een zeldzame Projector had kunnen zijn. Wil je meer lezen over de typen en de poorten, download dan het gratis EBook op de website. Je kunt hierin ook notities maken over je eigen dier.
Hoe herken je jouw dier in het verhaal?
Verbindt jouw dier zich ook makkelijk met mensen, of juist alleen met jou? Is het ook zo een goede muizenvanger of eerder teruggetrokken en helemaal niet onderzoekend? In een Animal Design reading ontdek je hoe de unieke levensflow van je dier werkt en waar het vandaan komt. Wat het nodig heeft en wat het jou laat zien. Want dieren zijn niet zomaar dieren – ze spiegelen, beschermen en begeleiden.
Wil je meer inzicht in de band met jouw dier én jezelf? Boek dan een Human & Animal Design reading. Zo leer je niet alleen je dier, maar ook jezelf beter begrijpen.
Elke maand een nieuw verhaal – met liefde geschreven, vol herkenning, en wie weet… vol antwoorden.
Tot de volgende Blog!!
Liefs Saskia