Ik was twee jaar oud toen ik mijn eerste dier kreeg: Flopje, een Siamese poes. Mijn vader gaf haar aan me, maar niet lang daarna verdween hij uit mijn leven. Van mijn vierde tot mijn achttiende was hij afwezig. Flopje bleef. Ik was twee jaar, maar ik herinner me nog hoe het voelde toen ik het doosje open deed waar Flopje in verstopt zat. Mijn hart brak helemaal open en ik moest huilen. Dit was pure liefde en ontroering van een kind dat nog helemaal open stond voor de schoonheid van het leven. En voor mij was ze niet zomaar een kat, ze was er altijd, als een stille maar onmisbare aanwezigheid in mijn leven.
Flopje was geen perfecte raskat. Haar staart was te kort, waardoor ze niet voldeed aan de norm. Mijn moeder had wel humor, en noemde haar daarom Flopje. Voor mij was ze perfect. Ze was mijn maatje, mijn constante in een wereld die soms onvoorspelbaar was. Als ik huilde, kwam ze bij me liggen en als ik ging zingen of fluiten dan deed ze met me mee. Op veel van mijn kinderfoto’s is ze bij me te zien. Kadootjes uitpakken deden we samen, zij de doos of het papier, en ik het kado. Ze sliep naast me, haar zachte ademhaling voelde als een geruststelling in de nacht. Maar buiten onze kleine bubbel was ze een kracht om rekening mee te houden.
Wanneer de oppas kwam of vreemde mensen, veranderde Flopje in een waakhond in kattenvorm. (Siamezen staan hier wel een beetje om bekend, maar Flopje was echt heel extreem waaks) Niemand mocht zich zomaar bewegen in ons huis, zomaar op een stoel gaan zitten of onze spullen aanraken. Haar felheid was zo intens dat ze in het washok moest worden opgesloten, met een springtouw om de deurklink gebonden als extra beveiliging om haar daar binnen te houden. (onderaan deze blog zie je een foto van haar waar je de felheid in terugziet) Ze was niet zomaar een kat; ze was een bewaker, en ze zag mij als een van haar kroost. En ik had bescherming nodig. Ik weet haar geboortegegevens niet, maar als je naar mijn Human Design kijkt, klopt het wel dat ik in dierlijke begrippen vrij kwetsbaar was. Maar ik was ook heel krachtig, en een kind dat wist wat ze wilde. Ik had beschermende en zorgende energie voor mijn moeder, dus Flopje en ik vulden elkaar ook aan in de strijd om ons territorium te bewaken.
Toen ik dertien was, stierf Flopje. Het was de eerste keer dat ik zo’n diep afscheid ervoer. Ik kende dat gevoel van rouw niet, en de pijn was allesomvattend. Ondanks dat ik niet echt besefte wat er gebeurde, voelde ik wel aan wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik haar die avond op schoot nam. Ze was sloom en ze voelde zo anders aan. Ik keek quasi televisie, maar ik wist dat ik afscheid aan het nemen was. Toen mijn moeder me zei dat ik naar boven moest om te gaan slapen sputterde ik niet tegen, maar ik legde Flopje in haar mandje en ik dekte haar zorgzaam toe met een dekentje. “Slaap zacht”, zei ik. Maar ik was nog maar mijn tanden aan het poetsen toen mijn moeder al naar boven kwam om mij het nieuws te vertellen. Flopje ging sterven. Ik weet nog hoe de andere dieren mochten ruiken en kijken, maar ik mocht niet meer dichtbij haar komen. Mijn moeder behoedde mij voor wat Flopje had gedaan. Ze was uit het zachte mandje gekropen en in de kattebak had ze het grind gegeten. Mijn moeder wilde dat ik het beeld van het zachte mandje met het dekentje in gedachten kon houden als laatste blik. Nog steeds denk ik dat Flopje heeft gewacht totdat ik afscheid van haar had genomen en uit de kamer was gegaan. Het overlijden van Flopje raakte me zo diep dat ik na haar nooit meer echt de verbinding aandurfde te gaan – niet alleen met dieren, maar ook met mensen. Altijd bleef er een klein deurtje in mij op een kier, een reserve uitgang voor als het te dichtbij kwam, of om ervoor te zorgen dat het minder pijn zou doen als diegene weer zou verdwijnen.
Flopje en Animal Design: Wat ze mij liet zien
Als ik nu terugkijk, zie ik hoe Flopje mij spiegelde. Haar felheid, haar bescherming, haar onvoorwaardelijke aanwezigheid – het waren aspecten van mijzelf die ik toen nog niet begreep. In Animal Design zou je kunnen zeggen dat ze een dier was met een sterke natuurlijke territoriale rol als beschermer, ze voelde als iemand met de veilige energie van een gedefinieerde Milt. Ik heb een ongedefinieerde Milt en had als kind veel angsten. Mijn eigen Human Design laat zien dat ik diep verbonden ben met bescherming, maar ook met afstand bewaren wanneer dat nodig voelt. Flopje leerde me dat liefde en hechting niet altijd veilig voelen, maar dat ze er desondanks altijd zijn. Als ik aan onvoorwaardelijke liefde denk, dan komt ze altijd in mijn gedachten. Wat ik bij haar voelde was precies dat. Ik vermoed ook dat ze Poort 27 Hoeden had in een 4e lijn. Ze was altijd in de buurt, en ik geloof oprecht dat mij niets had kunnen overkomen met haar dichtbij me. Anderen hadden echt ontzag voor de felle ogen van Flopje, en ze zou echt aanvallen als ze dat nodig had geacht.
Jouw dier als spiegel
Heb jij ook een dier dat je diep heeft geraakt? Een dier dat misschien een rol heeft gespeeld in jouw persoonlijke ontwikkeling, zonder dat je het destijds besefte? Met een Human & Animal Design reading kun je ontdekken wat de natuurlijke ritmes en eigenschappen van je dier zijn – en wat dat zegt over jou.
Wil jij meer weten? neem dan eens een kijkje op de website en download het gratis EBook.
Wil jij meer weten over de verbinding tussen jou en je dier en wat jouw dier je komt vertellen over jouw unieke authentieke kracht? Boek dan een Mens&Dier-reading en ik vertel je er alles over.
Vragen? info@jezelf-in-zicht.nl
Tot ziens bij de volgende Blog aflevering!
